καμία θύμησή του χθες
δε με κρατά δεμένο,
μήτε οι φιλοδοξίες του αύριο
με φυλακίζουν
στη κατάρρευσή του τέλειου...
ένας κοινός είμαι
και αυτοί είναι οι κύκλοι μου,
καμιά φορά αιχμηροί
και δαίμονες,
μου κόβουν τα φτερά...
όσο περπατώ τους εξαγνίζω
και ανεβαίνω,
τον ουρανό ακουμπώ...
