ένας τελευταίος απολογισμός...

ένας τελευταίος απολογισμός
χίλιοι δρόμοι,
εκατομμύρια μαύρα κουστούμια
της μοναξιάς,
του κόσμου όλου,

του ίδιου ύφους,
του ίδιου ύψους,
τα όρια σου,
παρακαλώ εξελιχθείτε...

ευλογημένη επιτυχία...

λύτες με άκρα κομματιασμένα,
γκρεμνοί τους παρασύρουν...

στην άβυσσο της σωτηρίας
ευλογημένη επιτυχία,
σιγοτραγουδημένης...

δεν πρόσεξε και βρέθηκε μπροστά...

δεν πρόσεξε
και βρέθηκε μπροστά,
ένας πανταχού παρών πρίγκηπας
εκτός ορίων και αιτιάσεων...

όσο για εκείνους
ψεύτικες πόρνες,
ζήτημα ερμηνείας πια...

ο δρόμος...

δρόμος που φώτιζε
φωτίστηκε από φως
και παρασυρθεί...

αμάρτησε να γευτεί
και γεύτηκε...

αμαρτία που φώτισε
το δρόμο το φωτισμένο,
το δρόμο του να βρει,
να εξαγνιστεί,
την αμαρτία να φωτίσει...

τον εαυτό του να αγκαλιάσει
το δρόμο του να πάρει,
να πάει μπροστά
να ζήσει...

παιχνίδι του μυαλού...

φούντωσε το αγριολούλουδο,
φούντωσαν και τα αγκάθια,
για κοίτα

ο δρόμος πάει λοξά,
παιχνίδι του μυαλού
ή
η πινελιά είναι λάθος;

και γελά...

ένα πουλί γελά,
ένα πουλί,

τα μάτια σου κλέβει,
τα σάπια
τα δικά σου,

και γελά...

του οχτρού...

του φίλου ψίθυρος
που τη χορδή μου πάλλει,
χείμαρρος γίνεται,

του οχτρού
και απλώνεται,
αγκαλιάζει...

κάτω από φόβο ζω και γλύφω...

κάτω από φόβο ζω και γλύφω...

δρόμο αλλιώτικο διάλεξε η αρετή
το θαύμα του ανθρώπου,
στην αυτολύπηση ονειρεύτηκε τη δοξασία,
τη ειρωνεία...

να κόβουμε, να ράβουμε...

να κόβουμε, να ράβουμε,
όσα θες

μα πιο πολύ όσα σου δίνονται,
σα μάνα, απλόχερα
για μας τους συλλέκτες...

γλώσσα παράξενη...

γλώσσα παράξενη
και ένα κλουβί χρυσό
συντρίμμια πλέκει,

χώρα προέλευσης
πεζή,
κουτί αδειανό
σα κύβος,

χρώμα να κλέψει
τα μάτια του να βάψει,
να τα χωρέσει όλα τούτα...

δύο οι θάνατοι...

δύο οι θάνατοι,
όπλα και σύνεργα
στα σύννεφα,

σε βάρος και εντός
του χρόνου,
του ακατέργαστου...

πέφτω...

ψηλά απ' το χώμα
τα χέρια δεν ακουμπούν,

η λύπη σα φανεί
πέφτω,
μαζί ν' ανέβουμε...

κυλούν τα χρώματα...

ο ίδιος θυμάται
ούρλιαξε με δάκρυα,
κυλούν τα χρώματα
και σβήνουν...

αυγή μιας νέας εξουσίας
φώναξε,
ούρλιαξε με δάκρυα...

στην κορυφή...

στην κορυφή
και μια ρυτίδα πένθιμης αισθητικής,
βία

πακέτα επενδυτικά
της ασφαλείας,
των διωκόμενων...

καλά κρυμμένος...

πάει
και περνάει τ' όπλο,
και αυτά που τον ωθούν
ν' απαρνηθεί το ρόλο...

εκεί, στα σκοτεινά
καλά κρυμμένος,
μόνη διέξοδος σε ξένο σώμα
το ρόλο του ν' απαρνηθεί...

για άγνωστα καλοκαιρινά...

γκάμα για άγνωστα καλοκαιρινά
από τον ήλιο προστασία,
στην κατασκευή
στη θετικότητα και την πληθώρα...

θεωρίες της διπλανής πόρτας,
μπορείς και εσύ λοιπόν
για να μην πέσεις στην ένταση...

της ταυτότητας...

ύπουλα ένστικτα σε πλήρη εξέλιξη
της ταυτότητας,
γρυλίζουν απειλητικά
ξορκίζοντας το φως,

αλήθειες βασανιστικές,
που βασανίζουν σαν αγρίμια...

κυλώ και πίνω...

σε επαφή αμφισβήτησης έζησα,
βίωσα,

στα πεδία της έκφρασης
κυλώ και πίνω,
έργο πολλών
και παίζω...

ελπίδες απεγκλωβισμού...

ελπίδες απεγκλωβισμού
μιας αδιευκρίνιστης οικειότητας,
στα αφτιά της απομόνωσης φτάνει...

θεριό ανήμερο
στρέφει το μένος του αλλού,
στα ξένα,
εκεί βαθιά στο κέντρο
ξέφωτο να βρει ,
να διαφύγει...

στην ατυχία...

μια ευημερούσα αποτυχία
στην ατυχία,
της προσπάθειας για επιτυχία...

ξέγνοιαστα βράδια...

ξέγνοιαστα βράδια
σκοτεινά και αφιερωμένα,
μεταστροφή των αντιλήψεων
σε ανασχεδιασμένη φρίκη...

θλιβερές καρικατούρες,
μερίδια θηράματος
καταχωνιασμένα και βρώμικα...

ανάγλυφο πατριωτισμού...

κάποιοι εντυπωσιάστηκαν
φιλόδοξο πνευματικό κενό,
σα σύγχρονη ευπλασία
συμπυκνωμένης τηλεοπτικής παρουσίασης...

ανάγλυφο πατριωτισμού
να γλύφει τις πτυχές του ύπνου...

της φαντασίας...

ποια συγκρότηση είναι ικανή
να σταματήσει κύματα απείρων
συναισθημάτων;

ποια πειθαρχική σύνταξη είναι ικανή
να δώσει ένα τέλος στον αυθορμητισμό
της φαντασίας;

του θαυμαστού της δημιουργίας,
τον πειραματισμό του ανθρώπου...

χρόνο μετά...

μετά το θάνατο,
χρόνο μετά,
μια γρατζουνιά
κοινωνικών υποθέσεων

παραλληρεί
για το όραμα...

μετά το θάνατο...

κομψή κατασκευή
λιτή φιγούρα,
ανεξάρτητη

για αιώνια δικαιοσύνη αναρωτιέται,
αλληλεγγύη...

εκεί,
μετά το θάνατο
ζωή να δώσει....

και αναβλύζει...

νιώθω τον εαυτό μου
μια έκρηξη συμπαντική
με τη μορφή μου,

και τα χαρακτηριστικά μου
πηγή,
σκαλισμένα πάνω της
και αναβλύζει,
προς κάθε κατεύθυνση

νιώθω τον εαυτό μου
ένα συνολικό θαύμα...

θυμάμαι...

θυμάμαι,
φιγούρες να εξουσιάζουν το ήθος
σα ταύροι του άνω διαζώματος,
σκάβοντας λάκκους
να γεμίσουν με στυλ...

όπου σταθεί...

το σύρμα κάνει κλαδί και ακουμπά
όπου σταθεί,

ξέρει να ζει και να γιορτάζει...
να ζει,
να τραγουδά,
ψηλά...

γεννώ...

ο λόγος που ’ψάχνω
ανάγκη είναι να κλαίω,

σάρκα που γέννησε
άνθρωπος ήμουν πάντα...
γελώ,
νιώθω την αγκαλιά ξανά,
γεννώ....

όχι τα μάτια...

το στόμα μου κλείσανε
όχι τα μάτια

την άβυσσο ρίξανε πάνω του να σβήσει
να χαθεί και να τελειώσει...
η μούχλα να σαπίσει
το ωραίο

υπόγεια υγρά και σκοτεινά
όμως αυτό εκεί,
τρελό να ζωγραφίζει
της αγάπης του ανθρώπου
για ομορφιά...

και το τραγούδι πάει...

η θύμηση στήνει χορό
και οι σκιές γίνονται φίλοι,
σεβάσμιοι και αδέλφια...

τα μάτια λαμπυρίζουν στο φως
σα με κοιτούν,
και το τραγούδι πάει...

του κήπου...

του κήπου
του ανθισμένου,

μας προστάζει,
τρομάζω όταν κοιτώ
το θαύμα...

τα άνθη του είμαστε,
ν' ανθίσουμε,
όλοι...

πρόσωπα παζλ...

πρόσωπα παζλ,
το γέλιο κόπασε,
γέλασε...

έκοψε στα δυο,
στα τέσσερα,
χίλια κομμάτια...

ότι ισορροπεί...

ότι ισορροπεί, υπάρχει...

ένας κοινός είμαι...

καμία θύμησή του χθες
δε με κρατά δεμένο,
μήτε οι φιλοδοξίες του αύριο
με φυλακίζουν
στη κατάρρευσή του τέλειου...

ένας κοινός είμαι
και αυτοί είναι οι κύκλοι μου,
καμιά φορά αιχμηροί
και δαίμονες,
μου κόβουν τα φτερά...

όσο περπατώ τους εξαγνίζω
και ανεβαίνω,
τον ουρανό ακουμπώ...